Reis verslag

1989 EFSIX 1072 "Bajonet" in Kroatie
 
Vrijdag 14 juli 1989

Het is 4 uur in de ochtend als de wekker afloopt. Erica haar ouders brengen ons naar de jachthaven bij het Nieuwe Meer waar alles gereed staat. Na lange voorbereidingen hopen we op onze eerste vaarvakantie in het buitenland te starten. Doel samen met onze vakantievrienden Karin en Raymond (zelf ook in het bezit van een zeilboot) een zeiltocht langs het noordelijk deel van de kust van Joegoslavie houden.

De voorbereiding

We hadden al een aantal jaren het plan om deze vakantie te houden. We hadden echter geen geschikte trailer en auto. Toen aan deze voorwaarden dit jaar werden voldaan was het voor ons nu of nooit. Eerst werd de Bajonet omgetoverd in een echte zeewaardige toerbak. Dit houdt het volgende in; achter-onder maken d.m.v. een houten schot met luik, zwaar anker van M.S. Irene lenen, kleine buiskap maken, stagen verzwaren, reef inrichting maken, vakantie uitrusting compleet maken, zee kaarten verzorgen en vooral de boot, auto en trailer in uitstekende technische conditie brengen. Dit alles vereiste een weken lange voorbereiding, waar we maar net op tijd mee gereed kwamen.

We waren de reis dus vroeg begonnen en om 5 uur reden we na de laatste controle de snelweg op. Via Arnhem – Frankfurt – Neurenberg en Munchen kwamen we na een ontspannen rit in Zuid Duitsland in een klein dorpje aan om te overnachten. Alles functioneerde prima en we waren al enthousiast voor de volgende dag om dan de Adria vanuit de bergen te kunnen aanschouwen. Dit bleek een misvatting.

Zaterdag 15 juli

Geheel Zuid Duitsland gaat op vakantie, ofwel Munchen tot Salzburg tot aan de Tauerntunnel in Oostenrijk een lange file. Kortom koffie zetten midden op de autobahn en balen. Om 18h00 zijn we bij Italie, willen toch verder. Na een lange pauze besluiten we verder te rijden en komen om middernacht aan in Novigrad, zetten gauw een tentje op en slapen direct.

Zondag 16 juli

Nadat we het thuisfront even hebben gebeld zien we eindelijk de Adriatische zee en beseffen dat we daar lekker 3 weken op mogen zeilen. Wel eerst even een permit (vaarvergunning) kopen (120,-). Voor het eerst worden we met de enorme inflatie van het land geconfronteerd. Voor 100 gulden krijg je bijna een miljoen dinars, zodat we deze vakantie meerdere malen miljonairs zijn geweest.De gehele dag wordt besteed aan boten te water laten, inruimen en boodschappen doen. Dit alles in de brandende zon. Onze behoefte aan bierdrinken (= slechte gewoonte die wij van EFSIX wedstrijdzeilers hebben overgenomen) wordt nu erg sterk. We zitten uitgeput op een terrasje en laten ons verwennen met drankjes en eenvoudige doch heerlijke gerechten voor weinig geld. Ook dit is vakantie.

Onze start plaats Novigrad

Maandag 17 juli

We geven de havenmeester een stevige fooi. We mogen immers onze auto’s en trailers 3 weken in de schaduw gratis parkeren. Hij zal een oogje in het zeil houden. Om 14h00 als er een licht briesje staat zeilen we de haven van Novigrad uit richting Porec, dat slechts een paar mijl zuidelijk ligt. Dit is nu echt lekker zeilen. Met ruime wind languit in de kuip liggend, met een drankje binnen handbereik zeilen we op de Adria. Nog geen uurtje later draait de wind plots van ruim naar halve wind en neemt wat toe. Kleine vriendelijke wolkjes tekenen zich af boven de kust. Had ik dit beeld niet ergens gelezen in de (overige zeer goede duitse) pilot? We gaan het reefsysteem beproeven. Met een rif in het grootzeil en Erica in de trapeze, inmiddels hoog aan de wind, met veel moeite de haven moding van Porec. Een voorbode van de gevreesde Bora heeft de bemanning van de Bajonet en Pholos even gewaarschuwd dat zeilen op de Adriatische zee wel serieus genomen moet worden. (De Bora is een landwind uit N.O. richting die kan oplopen tot meer dan 30 knopen, 8 beaufort). We nemen ons voor elke dag goed naar het weerbericht te luisteren en op tijd te reven. ’s Avonds lekker vis eten.

Dinsdag 18 juli

Zoals elke ochtend ontbijten we zeer uitgebreid. Uit Nederland zijn we echter vergeten een koffie filter mee te nemen. In Joegoslavie blijken deze al drie dagen niet verkrijgbaar te zijn. Van nu af aan wordt er een T-shirt aan opgeofferd dat voor de rest van de vakantie als filter zal dienen. Van Porec zetten we de koers uit naar Rovinje. Wederom prachtig weer, windje 4 beaufort en spinaker op. Onderweg willen we graag een soort fjord in varen. Deze is echter afgesloten en uitsluiten toegankelijk voor rondvaart boten met toeristen. Het valt ons trouwens toch op dat Istrie het noordelijk schiereiland behoorlijk “aangetast” is door het grote toerisme. Plotseling geloof ik mjn ogen niet. Ik zie een witte EFSIX. En wel midden op zee. Het blijkt nummer 1159 te zijn met een nederlandse vlag in de mast. Dit hadden we nooit verwacht. Erica lacht me uit (of toe): “Je dacht zeker dat je zo bijzonder bent  met je EFSIX, nou je ziet het!” In Rovinj belanden we in een luxueuze marina, compleet met restaurant etc. Dit is niet onze voorkeur, maar de vissershaven is voor ons niet geschikt, gezien de golfslag. We kunnen lekker douchen.

Woensdag 19 juli

Ik word wakker door het licht van onze witte dektent, op speciaal verzoek door onze zeilmaker gemaakt vanwege de warmte. Mijn deel van het luchtbed blijkt zo goed als leeg te zijn, zodat ik het resterende wedstrijdbeslag in mijn rug voel. Vooraf wist ik dat het enigzins primitief slapen is in de EFSIX, maar dit was niet voorzien. Nadat we een paar miljoen van de bank hebben gehaald varen we richting Pula. Onderweg “ontdekt” Erica met de verrekijker, zo’n “Bounty achtig eiland”. We besluiten er naar toe te varen. Zodra we in Adam en Eva tenu het anker in het blauwe water gooien wordt er vanaf de kant geschreeuwd. Een militair gebaart ons dat we moeten wegwezen. Het blijkt hier vol met militairen te zitten. De kaart blijkt toch niet zo goed te zijn. Verder zeilen we tot in de avond door naar Pula. Dit blijkt een grote industrie stad te zijn mer veel lawaai, maar met een prachtig colosseum uit de Romeinse tijd. In de arena werden ’s avonds film opname gemaakt. Wederom lekker borrelen, eten en slapen als een os.

Donderdag 20 juli

Mijn luchtbed weer zacht; Bovendien veel verkeerslawaai vanuit de stad. We besluiten snel te vertrekken en zeilen snel de baai van Pula uit richting Veruda. We moeten nu kruisen bij een matig windje. Nu blijkt het snelheidsverschil ten opzichte van de Centaur wel erg groot en bij de vuurtoren van het zuidelijkste puntje van Istrie wachten we op onze vrienden. Nu pas merken we echt wat van de stroom, omdat we bij een soort kaap zijn. Je kan hier trouwens de bodem zien. Van de gevreesde algenplaaag merken we weinig. De wind neemt steeds meer af en we gaan om de beurt even over boord om af te koelen. Erica blijft dicht bij de boot nadat ze een verslag in de waterkampioen heeft gelezen. Dat ging o.a. over haaien. We zijn er overigens geen een tegen gekomen. Na een uur dobberen trekken we de motor aan en varen de baai van Veruda in. Aan de oeverse zijn hier veel campings. Nadat we een prachtige ankerplaats gevonden hebben varen we met de Bajonet naar de wal. Bij een camping vinden we een prima restaurantje en weer goedkoop (altijd belangrijk voor een Hollander in het buitenland).

Vrijdag 21 juli

We varen nu door naar Medulin om een geschikt moment uit te kiezen om naar de grote eilanden over te steken. ’s Avonds varen we van onze ankerplaats naar een kleine steiger waar vissers normaal afgemeerd liggen. Na lekker gegeten te hebben is het al laat als we weer naar de anker plaats varen. Na 5 minuten merk ik dat we nog steeds val bij de wal zijn. Het blijkt dus dat we aan de grond zaten. Gelukkig geen alcohol controle gehad.

Zaterdag 22 juli

Geen zon, bewolkt en onweer opkomst. We nemen een rustdag. Verder de gehele dag gelezen., zwemmen en voor de zoveelste keer het luchtbed plakken. Het deel van Erica is nu ook lek hahaha!

Zondag 23 juli

Luchtbed weer plat. Om 11h00 besluiten we de oversteek van 30 mijl naar het eiland Cres te maken. Dat is vrij veel, omdat we weinig wind hadden, vooral later op de dag. Toch een prachtige dag gehad. Veel grote zeeschepen passeerden ons, die we op weg waren naar Rijeka, een grote havenstad. Het zicht was overigen matig, zodat we pas later op de dag de eilanden zagen liggen. Tijdens het zeilen in de hitte hebben we, het klinkt gek, veel plezier gehad van een plantenspuit. Hiermee spoten we elkaar nat met zoet water, hetgeen zeer verfrissend werkte. Bovendien ben je zuinig met zoet water. Na 18h00 komen we in het plaatsje Cres aan (op het eiland Cres). Hoewel we een laag gemiddelde scoren hebben we toch een prachtige dag gehad. Op de eilanden is het gelukkig veel minder toeristisch. Bovendien is de natuur hier nog mooier.

Het kleine haventje van Valun

Voor anker in de baai van Valun. Zie hier onze zonneluifel waar we erg veel plezier van hadden.

Maandag 24 juli

De warmte blijft aanhouden en de wind is nu echt tot nul gereduceerd. Op de motor bereiken we het plaatsje Valun dat slechts enkele mijlen verderop ligt. Eerst gaan we nog even voor anker en bekijken de prachtige natuur onder water. Het kleine haventje van Valun is eigenlijk alleen voor kleine bootjes geschikt. Wij zijn een van de grootste! Hier is het echt heel leuk. Een schilderachtig dorpje met kleine restaurantjes 10 meter van je boot verwijderd. 

Dinsdag 25 juli

Weer geen wind. Dus we gaan een prive baai opzoeken. Later op de dag breekt er in Valun een onweersbui los. We waren op tijd binnen, maar sliepen ’s nachts toch onrustig vanwege het slechte weer.

Woensdag 26 juli

Eindelijk wind. We besluiten verder zuidwaarts te varen richting Mali Losinj. Het is een beetje bewolkt maar voor de wind varen we lekker door, dicht onder de kust. De wind draait een beetje en de spi gaat eraf. Met Erica in de trapeze planeren we verder. Het loopt fantastisch, terwijl de boot toch een stuk zwaarder is met alle stukken aan boord. Met volle teugen genieten we van de EFSIX en concluderen dat dit echt de ideale toer-wedstrijdboot is. De zwemvesten zijn inmiddels wel al aangetrokken en het zoute buiswater spat ons aardig nat. Het plaatsje Bijar zien we al in de verte. Eigenlijk heb ik geen zin om te reven nu het lekker gaat. De wind draait echter steeds ongunstiger. Voluit hangend bereiken we het haventje dat in de luwte van het eiland ligt. Dit ging maar net goed.

Donderdag 27 juli

’s Nachts hebben we slecht geslapen vanwege de harde wind en het rukken aan de landvasten. Op de motor gaan we richting Osor, dat via een kanaal op het smalste deel van het eiland te bereiken is. Buiten de haven stonden er echter hoge golven en juist toen begaf ons motortje het. Gelukkig konden onze vrienden ons nog slepen, anders waren we echt in de problemen gekomen. Nadat we het kanaal doorgevaren waren, meerden we af naast een Duitser met een groot jacht. Hij vertelde ons dat  we nu met de echte Bora te maken hadden. D.w.z. harde wind 28 knopen en staalblauwe lucht. We lagen overigens zeer beschut. Het motortje werd nagekeken en de sproeier bleek vervuild te zijn. De Duitser vertelde ons veel. Hij had reeds 10 jaar ervaring met het zeilen in de Adria, maar ook Turkije.

Vrijdag 28 juli

Nog steeds Bora en kunnen niet verder. ’s Avonds besluiten we eens zelf ons eten te koken. Het wordt pannekoeken bakken in een tefal pannetje van 8 cm doorsnede, voor 4 personen. Zo waren we de hele avond tenminste bezig.

Zaterdag 29 juli

Nog steeds Bora. Het werd nu wel vervelend, want we willen zo graag varen. Het was echter niet verantwoord. Een poging om een busrit te ondernemen mislukte ook. De bus kwam niet. Dan maar geld halen bij het postkantoor. Jammer meneer, het geld is op. Dan maar naar huis bellen. Telefoon stuk. Die dag leerde we dat in Joegoslavie niets vanzelfsprekend is.

Zondag 30 juli

Het wachten werd beloond via een smalle doorgang bij Mali Lasinj voeren we bij een windkracht 4 door naar Susak. Dit was weer zo’n prachtige dag; de gehele dag van 11h00 tot 18h00 alleen maar relaxed zeilen te midden van prachtige eilanden. Eerder op deze dag ontmoetten we trouwens de tweede EFSIX in deze vakantie. Het bleek de 1094 te zijn van een aardige Zuid-Duitser. Deze meneer had het echt voor elkaar. De gehele zomer lag de EFSIX bij zijn tweede huis op het eiland bij Osor, direct aan het water. Aan het einde van de dag bereikten we Susak. Dit bleek het meest primitieve eilandje te zijn wat wij gezien hebben. Het toerisme was hier nauwelijks aanwezig, behalve in het kleine haventje. De plaatselijke wijn bleek niet zo lekker te zijn als werd voorgesteld, maar het was er toch erg gezellig.

Maandag 31 juli

Van Susak moeten we naar Mali Losinj terug, omdat het weer verslechterde en de vakantie het einde naderde. We wilden niet riskeren op een klein eilandje een paar dagen vast te zitten. Na een snelle oversteek van 2 uur waren we net op tijd in de baai van Mali Losinj. Daar werden we verwelkomd door veel Italianen die zojuist vakantie hadden en dit uitbundig vierden. Later op de dag meerden we af naast een groot motorjacht met Italianen. Om 6 uur ging men daar aan boord dineren. Toen zij naast hun boot keken en die twee kleine bootjes zagen, moeten we een zielige indruk gewekt hebben. Want opeens kregen we een ijskoude champagne van hun aangeboden. De Italianen vonden we opeens erg aardige mensen.

Dinsdag 1 augustus

We besloten vandaag de auto’s met trailer op te halen en hier in Mali Losinj onze vakantie te beeindigen. Om 4 uur in de ochtend hadden Raymond en Erwin de bus naar de veerboot, die naar het vast land voer. Van daar uit verder per bus en taxi (Joegoslaven rijden als gekken). Om 20h00 waren we met de auto’s en trailer weer op Mali Losinj. De dames bleken die dag met de havenmeester ruzie te hebben gehad vanwege de illegale ligplaats van de Bajonet. We liggen namelijk op zijn plekkie ziet u.

Woensdag 2 augustus

We varen nog een maal de zee op om afscheid te nemen van Neptunus. Verder nog een Nederlander ontmoet die zijn kajuitboot naar Joegoslavie had getransporteerd. Hij had zijn boot echter al zuidelijk te water gelaten en zodoende meer eilanden kunnen zien. Achteraf hadden wij dit ook moeten doen.

Donderdag 3 augustus

We halen de boot uit het water en spoelen het zout eraf. Helaas de vakantie is bijna afgelopen. In de middag rijden we naar het vaste land en zien een prachtig panorama. Een groot gedeelte van het traject dat we gezeild hebben, zien we vanaf de bergen voor ons liggen en we beseffen nu pas hoe langzaam een bootje eigenlijk vaart. Die avond maken we onze laatste dinars op in een luxe hotel met bad.

Na een voorspoedige terugreis eindigt onze vakantie bij een Chinees restaurant in Amsterdam, want we hadden weer geen zin om te koken.

Erwin en Erica